Waarom eten mensen zoals ze eten? Die vraag is enorm belangrijk. Zeker als je wilt dat mensen in de toekomst duurzamer of gezonder gaan eten, zul je moeten begrijpen waarom mensen nu zo eten als ze doen. Het antwoord is namelijk niet wat je verwacht...

Natuurlijk is eten óók brandstof. Maar zodra mensen genoeg eten om niet te verhongeren, beginnen ze keuzes te maken. Ze kiezen voor eten waar ze zin in hebben. Met andere woorden: mensen kiezen hun eten voor een heel belangrijk deel op basis van de smaak van dat eten. Tel daarbij op dat de smaak zich nestelt in tradities en cultureel gebonden gewoonten waaraan mensen een groot deel van hun identiteit ophangen en je ziet het belang van smaak.

Als je uitgaat van de smaak en niet meer (alleen) van de functie van eten, dan ontvouwt zich het dilemma in zijn volle complexiteit. Want hoe ga je zorgen dat mensen gezonder gaan eten als zout, suiker en vet door de meeste mensen nu eenmaal lekker gevonden wordt? Hoe ga je zorgen dat mensen minder dierlijke producten gaan eten als vlees door veel mensen lekker gevonden wordt en bovendien een symbool van gastvrijheid en voorspoed is? In het Smaak van de Toekomstprogramma staan deze uitdagingen centraal. In labsessies wordt onderzocht of het mogelijk is om reststromen en lokale voedselproductie te verwaarden, vertrouwde heerlijkheden te maken uit onverwachte bron en duurzame alternatieven te bieden voor culturele klassiekers.

Hoe zorgen we dat steden in de toekomst gezonder, duurzamer, gezelliger en prettig leefbaar zijn? En kan voedsel daar een hoofdrol in spelen? Als je die vraag aan een grote groep mensen stelt, zal een aanzienlijk deel beantwoorden dat er binnen de moderne stad meer ruimte moet komen voor het zelf produceren van je voedsel. Denk aan volkstuintjes en schooltuinen: ze zijn educatief, dragen bij aan een fijne, groene omgeving, een prettiger leefklimaat, sociale cohesie en leveren een bijdrage aan de voedselvoorziening (zij het bescheiden).